نفهمیدن با نفهمی خیلی فرق داره...خیلی

آنچه گذشت:

1- قبل از تعطیلات عینـــــــــــــــــــــــــــــــــــکم پیــــــــــــــــــــــــــــــــــدا شد!!!داشتم لباس هام و می ذاشتم توی ساک که دیدم خیلی شیک زدمش سر چوب لباسی!!!چون هم فریمش مشکیه و هم چوب لباسی، امکان نداشت بشه با چشم غیر مصلح پیداش کرد!!!چوب لباسی رو تند تکون دادم و یهو دیدم عینکم پرید توبغلم!!!احتمالا دلش واسم تنگ شده بود!!من که اصلا دیگه به یادش نبودم!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

2-تاندون مچ دست راستم دچار التهاب شده و عصب کارپال   تحت فشار قرار گرفته و دست راست من از مچ به بعد حدود 1ماهه که توی آتله و تقریبا فلجه!!از شنبه که برگشتم تهران هر روز فیزیوتراپی رفتم و تا هفته آیننده باید برم...به همین خاطر تایپ کردن برام خیلی مشکله...

3- توی زادگاه همه چیز خوب پیش می رفت تا روز آخر که خاله دیوانه همسر اومد و یه حالگیری اساسی برای همه انجام داد و شب آخر رو با عصبانیت و سردرد و مقادیر زیادی بغض به تهران برگشتم...

4- جاری عزیر! و برادرشوهر دارن این هفته میان تهران..برادرشوهر برای مصاحبه دکتری و جاری برای خرید عروسی...اصلا حوصله غیبت ندارم وگرنه حرف زیاده!!!!!

امروز:

 

رفتم خونه دوستم...با لبخند و وانمود به اینکه اصلا ناراحت نیستم و اون اشتباه فکر کرده که من ناراحتم...........سخت بود...بیشتر تلخ بودم...یه جمله تکان دهنده ظهر توی یکی از وبلاگ ها خوندم که تا اعماق مغزم فرو رفت: " من از اینکه با من صادق نباشی آشفته نمی شوم...آشفتگی من از آن است که دیگر نمی توانم به تو اعتماد کنم"........دقیقا شرح حال منه...تمام ناراحتی من به خاطر از دست دادن یه دوست خیلی خوبه...دوستی که از صمیم قلب دوسش داشتم...

من شخصیت خیلی مستقلی دارم اما بسیار آدم جمعی هستم...خیلی زیاد نیاز دارم به افرادی که بتونم بهشون اعتماد کامل داشته باشم...کسانی که بی دغدغه باهاش وقت بگذرونم و حرف بزنم و بلند بلند بخندم و نگران تبعاتش نباشم...از دست دادن این افراد برای من یه جور سوگواری عاطفی به دنبال داره...سوگواری که به تدریج تبدیل به خشم میشه..برای فرار از این خشم مجبور میشم ازشون فاصله بگیرم این میشه داستان تکراری من و دوستان نزدیکم...

من دیگه یقیین دارم که مشکلی در من هست که اتفاقات مشابه با دوستان مختلف و در دوره های مختلف برام میوفته...اما نمی تونم بفهمم اون مشکل دقیقا چیه و چه جوری حل میشه...من از اعتماد کردن آرامش می گیرم...من از صمیمی شدن لذت می برم...اما به همون میزان لطمه میبینم...آسیب می خورم و خشمگین میشم...اما انگار دست خودم نیست...اعتماد و صمیمت برای من مثل ماده مخدر می مونه...من می دونم که دورویی ها رو میبینم وعامدانه چشم هام و می بندم...اما نمی دونم چرا این دورویی ها باید اتفاق بیفتن؟؟نمی فهم...یعنی هیچ انسانی تو دنیا شبیه من وجود نداره؟؟؟

من هنوز دوستی هام شبیه دوران نوجوانیم هست...هنوز اگر کسی به دوست صمیمیم توهین کنه یا پشت سرش حرف بزنه دلخور می شم...با کسانی که دوستم قهر باشه معاشرت نمی کنم...برنامه هایی که دوستم دوست نداشته باشه نمی ذارم...برای انتخاب رستوران و سینما و حتی مهمون ها مهمونی هام با دوستم مشورت می کنم و اونهایی که اون و ناراحت می کنن دعوت نمی کنم...و در ظاهر، تمام این رفتارها دوجانبه است...ولی کم کم متوجه می شم، اونهایی که من برای راحتی دوستم دعوت نمی کردم، دوستم خودش جداگانه باهاشون معاشرت می کنه و اسمش و میذاره مصلحت!!!کم کم می بینم توی تصمیم گیری هاش منافعی رو در نظر می گیره که من بی هیچ چشم داشتی چشم بسته ازشون گذشتم تا اون راحت باشه...

مثل یه بچه همش دارم نق می زنم...خودمم هم کلافه هستم...خودمم نمی فهم مشکل کجاست؟چرا باید همیشه با همه شطرنج بازی کنی؟؟چرا هیچ کس حاضر نیست تو چشمات نگاه کنه بهت راست بگه...چرا همه فکر می کنن پنهان کاری و منفعت طلبی عین هوش و درایته؟؟؟؟ چرا همه فکر می کنن باید همدیگر و خر کنن و با افتخار تعریف می کنن از گول زدن های همدیگه؟؟

من...می دونم که توی روابط دوستانم آگاهانه چشم هام و می بندم که خیلی چیزها رو نبینم یا نفهمم...اما نفهمیدن با  نفهمی خیلی فرق داره...خیلی...